بعد از چند سال انتظار امسال قسمت شد با بهترین همسفرهایی که حتی فکر نمی‌کردم یه روز کنار هم قرار بگیریم راهی سفر بشم
دوست داشتم مثل همه سفرهایی که تا الان رفتم و برگشتم بی سروصدای مجازی بدرقه بشم
ولی چون سفر اولی و تبعا زیارت اولی‌ام حقی از دوستان بر گردن خودم می‌بینم که حداقل حلالیت مجازی بطلبم
ان شا الله اگر راهی شدم، دعاگوی دوستان مجازی و حقیقی خواهم بود
اگر پیاده رفتن هم روزی‌مان شد، قدمی به نیت دوستان جا مانده خواهم برداشت
*پیشاپیش عذر تقصیر بابت دیر جواب دادن به نظرات‌تان
هفته ای که گذشت در اردوی آموزشی گروه بزرگی بودم که سرشار از تجربه های عینی و عملی بود
برای فهم رابطه ملت و دولت و مسئولیت و انتخاب!
چقدر بجای چند سخنرانی و فیلم چند روز مسئولیت مدارانه زندگی کردن باعث چالش واقعی و فهم عمیق غیرقابل تغییر شد
معنی لا یغیر ما بقوم حتی یغیروا ما بانفسهم را با گوشت و پوست احساس کردند
کاش همه ما قبل از ورود به دنیای احساساتی حرف زدن و عمل کردن و نقد غرغرانه چند روزی طعم جایگاه انتخاب مسئولیت مدارانه را میچشیدیم
مطمئا پختگی این طعم هرگز از یاد نخواهد رفت
*شاید بعدا با جزییات بیشتر نوشتم تا یادم بماند(:
به اجبار به دیدار دانشگاهم رفته بودم
سالها بود که قدم نگذاشته بودم و این حجم از تغییرات عظیم رو ندیده بودم
اینجا برای من موجود زنده ایست که الان رام شده و دوران سرکشی و عصیانش رو ما دیدیم و غضب خفته اون رو چشیدیم
موجودی که چنگال هاش زخم های عمیقی بر تن روحمون گذاشت و مرهم این زخمها برای بسیاری دوری از محیط درس و دلزدگی از ورود دوباره به دامن اون شد
امروز همانطور که به آرامی بین ساختمانها قدم میزدم حس های متفاوتی به روحم ناخن میکشیدند
چهارسال غم و تلخی و حسرت...
به تحولات مثبت و ناپیدای منفی لبخند تلخی میزدم
به دریغ کمترین ها از خودمان...
بسیار گشتم تا کنج خاطره انگیز دوست داشتنی ای پیدا کنم تا چند دقیقه در آرامش بنشینم
نهایتا آرامگاهی مامن چند دقیقه ای شد که حتی خاطره انگیز نبود
موجودیتش سالها پیش پشت زخمهای محیط دفن شده بود
از نتیجه تصمیم امروزم مطمئن نیستم
اما میدونم دل من با این موجود بیرحم و سرد صاف نمیشود...
قلبم هنوز ازین مواجهه سنگینه...
برم شعله ور ببینم...
