عادت ندارم در واکنش به مسائل سیاسی اجتماعی مذهبی و... عکس پروفایلمو عوض کنم.
در زندگیم معدود آدمهایی بودن که به مرور و اغلب اوقات با گارد اولیه باهاشون آشنا شدم ولی اثرات عمیقی روی من گذاشتن. آدمهایی که تعدادشون از انگشتهای یک دست کمتره ولی از اعماق قلبم براشون احترام قائلم. کسایی که سخت قبولشون کردم ولی عمیقا بهشون علاقه دارم.
یکی ازین آدمها کسی بود که از سال اولی که دانشجو شدم جسته گریخته اسمشو شنیدم و به مرور باهاش آشنا شدم و بیشتر و بهتر شناختمش.
کسی که توی شرایط مختلف ادب، تواضع، سواد و ایمانش رو نشون داده بود.
کسی که دیده بودم حرفی رو که حق میدونه بدون در نظر گرفتن مصلحت های اجباری و خوشامد دوست و دشمن میزنه و حرف ناحق رو به هیچ عنوان قبول نمیکنه.
هیچوقت با کسایی که فحاشی میکنن نتونستم ارتباط برقرار کنم، این به معنی علیه السلام بودن خودم نیست ولی یکی از مهمترین نکات منفی برای محدود کردن روابطه.
از دیشب نظراتی که براش توی یکی از صفحات مجازی گذاشته میشه رو میخونم و باورم نمیشه یه عده آدمی رو که نمیشناسن و اکثرا تا دیروز اسمش رو هم نشنیده بودن و حتی محتوای تولید شده توسط این شخص رو دقیقا بررسی نکردن با رکیک ترین الفاظ مورد خطاب قرار بدن؛ این جدای از ویژگی های غریبیه که این فرد رو بهش منتسب میکنن.
انتقاد و توهین به هیچ وجه مترادف نیستن بلکه طرز بیان اونه که میتونه اهانت آمیز باشه. با روندی که متاسفانه داره شکل میگیره وارد فضایی میشیم که هر انتقادی توهین محسوب میشه پس هر نقد شونده ای مورد اهانت واقع شده و باید همراه لشکر جواب دهان خردکنی به منتقد (و اهانت کننده) بدن.
* در صف اول علاوه بر رئیس جمهور، رئیس قوه قضاییه، رئیس مجلس، ائمه جمعه، سران نظامی، واعظین دینی، نمایندگان مجلس، کاندیداهای سابق و اسبق، وزراء و کارکنان دولت هم نشسته بودن.
* پارسال هم شعر مشابهی خونده شده بود ولی مثل اینکه یا رسانه وجود نداشته یا ذره بین.
*اعتقاد دارم کسایی که با یه مساله کوچیک شروع به فحاشی میکنن در اصل نه با اون لحظه بلکه با کل روند و پیشینه اون آدم مشکل دارن.


***این پست چیزی که دقیقا میخواستم بنویسم نشد، ولی هرگونه سوالی رو در موردش پاسخگو خواهم بود.